Mensen met een zogenaamde meervoudige hulpvraag vragen meerdere zorg- en/of inkomensvoorzieningen aan. Zij moeten verschillende procedures volgen voor wetten of regelingen die door één of meerdere instanties worden uitgevoerd.
Onderzoeksdoel en vraagstelling
Onderzoek naar de ervaringen van mensen die meerdere voorzieningen op het gebied van zorg en inkomen (bijv. verpleging en een uitkering) aanvragen bij één of meerdere instanties (CIZ, gemeenten en UWV). Het toepassen van het SZW-Balansmodel II zal antwoord moeten geven op de volgende vragen: 1.Hoe ziet de feitelijke situatie eruit wat betreft de administratieve en inhoudelijke lasten, dienstverlening en prestaties bij de aanvraag van verschillende voorzieningen binnen één instantie en bij de aanvraag van een AWBZ voorziening in combinatie met een WMO, WSW of Wajong voorziening in de pilot setting en bij de aanvraag van deze voorzieningen “los”. Wat zijn de verwachtingen van de groepen ten aanzien van de administratieve en inhoudelijke lasten, dienstverlening en de prestaties Hoe staan de antwoorden van de vragen 1 en 2 ten opzichte van elkaar? Komen de feitelijke situaties overeen met de verwachtingen of is er sprake van een discrepantie. Een precieze omschrijving en analyse van de eventuele discrepantie(s). 5.Indien er sprake is van een discrepantie wat zouden de doelgroepen graag gewijzigd zien in de uitvoering en/of het beleid?
Samenvatting en conclusie
Mensen met een zogenaamde meervoudige hulpvraag vragen meerdere zorg- en/of inkomensvoorzieningen aan. Zij moeten verschillende procedures volgen voor wetten of regelingen die door één of meerdere instanties worden uitgevoerd. In zo’n geval wordt ook wel gesproken van samenloop, dat voor dit onderzoek is gedefinieerd als "een situatie waarbij een cliënt in één jaar tijd wordt geïndiceerd voor twee of meer zorg- of inkomensvoorzieningen waarvoor een andere wettelijke grondslag geldt". Samenloop brengt behoorlijk wat complexiteit en administratieve lasten voor cliënten met zich mee. De afgelopen jaren zijn verschillende projecten geïnitieerd met als doel het meervoudige indicatieproces voor burgers te stroomlijnen. In dit rapport komt de cliënt met een meervoudige hulpvraag aan het woord. Hij vertelt wat volgens hem de belangrijkste knelpunten in het meervoudige indicatieproces zijn en hoe hij denkt dat dit proces kan worden verbeterd. Dit leidt tot de volgende "top vijf van verbeterkansen": (1) een vaste contactpersoon met kennis van regelingen en rechten; (2) kosteloze hulp bij het aanvragen; (3) duidelijke afspraken die nagekomen worden; (4) informatie op maat, in begrijpelijke taal; (5) hergebruik van gegevens.