Zelfregulering in de minnelijke schuldhulpverlening

Onderzoeksdoel en vraagstelling

Heeft een breed wettelijk moratorium toegevoegde waarde voor de gemeentelijke schuldhulpverlening en kan de werking van vrijwillig afgesloten moratoria een wettelijk moratorium overbodig maken.Indien een breed wettelijk moratorium zinvol is beschrijf dan wanneer en de hoofdlijnen van de vormgeving.

Samenvatting en conclusie

In de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen (Wsnp) is sinds 2008 een moratorium opgenomen. Het moratorium geeft de schuldenaar en schuldhulpverlening de rust om samen met de schuldeisers tot een schuldregeling te komen. Verschillende partijen pleiten ervoor om de toepassingsmogelijkheden van het moratorium uit te breiden richting de minnelijke schuldhulpverlening. Men spreekt dan van een 'breed wettelijk moratorium'. Door Research voor Beleid is eerder een onderzoek uitgevoerd naar de wenselijkheid van een breed wettelijk moratorium. De conclusie van dat rapport, dat september 2010 naar de Tweede Kamer is gestuurd, is dat – om een afkoelingsperiode in het minnelijke traject te bereiken - invoering van een breed wettelijk moratorium niet wenselijk is. Daarom is besloten de tweede fase van het onderzoek naar de wenselijkheid en vormgeving van een breed wettelijk moratorium te wijden aan de mogelijke vormgeving van een alternatief instrument om een afkoelingsperiode in het minnelijk traject te bereiken. Dit alternatieve instrument is gebaseerd op zelfregulering. Deze zelfregulering bestaat uit een combinatie van vrijwillige convenanten en de methode van de Vereniging voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren (NVVK) en de Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders (KBvG) voor informatie-uitwisseling tussen deurwaarders en schuldhulpverleners. Dit rapport doet verslag van de onderzoeksresultaten van het tweede deel van het onderzoek.